Galwanizacja

Galwanizacja to technika wytwarzania powłok ochronnych, która posiada szerokie spektrum zastosowań od dekoracyjnych po ochronę antykorozyjną. Została odkryta w 1838 roku przez rosyjskiego fizyka i elektrotechnika M. H. Jacobiego.

Galwanotechnika jako dziedzina elektrochemii dzieli się na galwanizację (nazwa właściwa to galwanostegia) i galwanoplastykę. Galwanizacja polega na wytworzeniu trwale przylegających powłok do metalicznego podłoża.

Technologia

Wykorzystywane jest zjawisko elektrolitycznego osadzania metali. Element, który podlega galwanizacji umieszczany jest w elektrolicie wraz z anodą, która zbudowana jest z metalu nakładanego. Następnie wymuszając przepływ prądu o określonym natężeniu, dzięki zjawisku elektrolizy metal z anody osadza się na katodzie, tworząc warstwę o określonej grubości. Zjawisko to cechuje się równomiernym rozkładem grubości warstwy i zdolnością do penetracji miejsc trudno osiągalnych tradycyjnymi metodami, np. lakierniczymi. Najczęściej stosuje się powłoki z miedzi, niklu, chromu lub cynku.

Przykłady zastosowań

• powłoki antykorozyjne, np. ocynkowanie stali
• powłoki dekoracyjne
• zależne od materiału użytego do powlekania:
  • np. chrom, często wykorzystywany jest do zabezpieczania narzędzi warsztatowych z powodu dużej twardości co zabezpiecza przed mechanicznym zarysowaniem, a także niska przyczepność minimalizuje przylepianie się np. wiór.
  • powłoki cynkowe stosowane są do ochrony żeliwa i stali przed korozją, ale dodatkowo poddane pasywacji (dodatkowa powłoka chromianowa) w kolorze żółtym lub niebieskim mają zastosowanie dekoracyjne
  • miedziowanie wykorzystuje się jako powłoka pierwotna dla niklowania i chromowania, a także w niektórych zastosowaniach wykorzystuje się w celu zwiększenia przepływu prądu elektrycznego